Mój ojciec był weteranem II wojny światowej, który walczył w bitwie o Ardeny i były POW w Zittau (Zittau Arbeitskommando 1315 (faktycznie Oberullersdorf- Kopaczów) Niemcy. On nigdy nie chciał wspominać o tamtych czasach w całym naszym dzieciństwie. On i moja matka przeżyli razem wiele lat. Reunion Zittau z Cliffem Austin, Karola Roberta, Jamesa Hartt Benkert, Richard Deheer, Stanley Moquist, Henryk Wiśniewski i wielu innych. Oni naprawdę byli największym pokoleniem których tracimy. Pozdrawiam ich wszystkich i pragnę podziękować za walkę o naszą wolność.

Niestety z dużym opóznieniem dotarła do nas informacja o śmierci ostatniego więżnia obozu jenieckiego w Kopaczowie stworzonego dla pojmanych Amerykanów.Obóz znajdował się kilkaset metrów od fabryki w Sieniawce. Clifford Austin,bo o nim mowa urodził się 8.1.1925 r w Vergeness,k.Vermont.W dniu 13.3.1943 wraz z trzema braćmi zaciągnął się do wojska.Służył w 106 Dywizji Piechoty,w Batalionie Artylerii, gdzie obsługiwał baterię C.589. Podczas bitwy o Ardeny 17.12.1944 dostał się do Niemieckiej niewoli i został osadzony w Kopaczowie (Oberullersdorf). Obóz funkcjonował pod nazwą „Arbeits Kommando # 1315” i przebywało w nim ok.300 Amerykańskich żołnierzy. (more…)

Dostaliśmy informację od Pana Janusza Skowrońskiego (dziennikarza, pisarza) o książce napisanej przez byłego więźnia obozu w Sieniawce. Dr inż. Zdzisław Molenda w swoich wspomnieniach opisuje krótki pobyt w Zittwerke. Poniżej zamieszczamy fragment z książki „Tylem zapamiętał”.

„Tylem zapamiętał”

*W nazwie miejscowości „Sieniawka” wystąpił błąd, została zapisana jako „Ściniawka”.

Relacja Samuela Reifera, ur.15.11.1921 w
Chrzanowie. Rodzice: Abraham i Rywka \”12.2.1945r. wraz z grupą 100
Żydów zostałem wysłany z Gorlitz do fabryki samolotów przy Zittau. Na
miejscu było już ok.500 żydówek z Węgier i ok.200 mężczyzn przywiezionych
z Oświęcimia. W tym czasie byłem chory
na czerwonkę. Osoby chore na czerwonkę zostały umieszczone w
tzw. Durchfallstation[sekcja biegunki],zwykle nazywana obozem przejściowym
do innego świata. W sekcji nie było więcej niż 8 osób, z których 2 lub 3
umierały na dobę. Byli zastępowani przez taką samą liczbę pacjentów. Nie można
było tam przeżyć więcej niż 2,3dni. W każdą niedziele chorzy byli wypędzani
nago na zewnątrz i zimny prysznic. (more…)

Dotarł do nas sygnał o jeńcach narodowości rosyjskiej po których ślad zaginął na terenie byłego obozu w Sieniawce. Jedyne co po nich pozostało to dokumenty opublikowany przez Centralne Archiwum Ministerstwa Obrony Rosyjskiej Federacji, które udostępnił nam Pan Wojciech Beszczyński z Gdańska za co bardzo dziękujemy. Jest to kolejny dowód na to, że w obozie byli przetrzymywani jeńcy różnej narodowości.

(more…)

W ostatnich dniach Ł.G.P dotarła do następnego świadka, pana Józefa J., który w wieku 9 lat, w roku 1943 został przywieziony wraz z rodzicami do obozu w Sieniawce. Jego ojciec był lekarzem, leczył więźniów. Pan Józef opowiadał, że mieszkając na terenie obozu nie mógł się po nim swobodnie poruszać. Wspominał, że widział grupy więźniów (od 150 do 200 osób) różnej narodowości. Nie był świadkiem złego traktowania robotników przez Niemców. Był za mały, żeby interesować się sprawami obozu i fabryki. Pamięta jednak opowieści o wejściach do podziemi nieopodal hamowni, ale sam nigdy ich nie widział.
Opowiadał również o uroczystości w 1944 roku, która odbyła się z okazji przybycia do obozu Wernhera Brauna. Z opowiadań p. Józefa wynika, że w tym dniu ludności cywilnej, robotnikom i jeńcom zakazano wychodzenia na ulicę.
Z tego, co pamięta, Niemcy z obozu uciekli w jedną noc, zabierając ze sobą część wyposażenia i niewielką grupę przymusowych pracowników. Następnego dnia obóz został wyzwolony, a pan Józef razem z rodziną opuścili ponure mury obozu.

Otrzymaliśmy list od  Pani Patrycji Tauer z Warszawy której krewna w czasie II Wojny Światowej  przebywała na przymusowych robotach w obozie w Sieniawce(Zittwerke):

„ Tak dziadek żyje, choć jest w ciężkim stanie. Właśnie od Niego dostałam trochę informacji.  Teresa Tauer była najmłodszą siostrą ojca dziadka. Dostała się do   tego obozu w czasie łapanki w Warszawie. Nie poległa tam-wróciła do Warszawy. Przez jakiś czas mieszkała z dziadkiem, lecz miała ciężkie problemy psychiczne, zapewne spowodowane pobytem w obozie. Dlatego długi czas przebywała w zakładzie dla osób chorych psychicznie. Wiadomo, że na pewno nie żyje. Nie mamy niestety kontaktu z Jej bliższą rodziną. Dziadek posiada zdjęcie cioci jako studentki Uniwersytetu Warszawskiego.”