W 1942 roku w Kopaczowie wybudowano obóz dla jeńców sowieckich, który prawdopodobnie administracyjnie podlegał pod Sieniawkę. Został on usytuowany w miejscu teraźniejszego boiska do piłki nożnej o wielkości ok. 1 ha za kościołem w kierunku północno-zachodnim.

Z relacji jeńców, którzy przeżyli a także mieszkańców wioski wszystkie budynki wybudowane były jako tymczasowe. Składały się one z otynkowanych płyt pilśniowych, drewnianych ram okiennych i dachów pokrytych papą; baraki były bez ścian działowych. Przy  ścianach zewnętrznych stały piętrowe łóżka. Sienniki wypełnione były sianem, na środku każdego baraku znajdował się mały piecyk.

Do obozu prowadziły dwie bramy, od strony wschodniej i południowej. Obóz dzielił się na dwie części: w pierwszej mieściła się komendantura i administracja obozowa (ogrodzona siatką drucianą), druga – otoczona drutem kolczastym wyłącznie dla jeńców wojennych.

Jeńcy sowieccy przebywali w obozie od 1942 roku do lutego 1945 było ich ponad 150. W lutym 1945 roku ze stalagu IVB z Mühlebergu przybyli do Kopaczowa jeńcy amerykańscy, było ich wówczas 305 i pozostali w obozie do siódmego maja 1945 roku.

Relacje więźniów amerykańskich do których dotarł Roman Zgłobicki można przeczytać w jego książce „Dzieje koszar wojskowych w Sieniawce”

Na terenie obozu przeprowadziliśmy eksplorację wykrywaczami metalu. Znaleźliśmy zawór instalacji doprowadzonej wodę z Kopaczowa. Dzięki temu nabraliśmy pewności co do istnienia stalagu. Trafiliśmy również na zamknięcia od butelek opisanych starym niemieckim pismem.